Artan Pilav

 Yahya baba , II. Bâyezîd Hân zamanında , Edirne Bâyezid Külliyesi’nin aşçılarından biridir.. Arkadaşları hoşaf, kebap sebze, bakliyat pişirir. Ama onun ihtisası pilavdır. Mübârek işe giriştimi, ibadet ettiğini sanırsınız. Pirinçleri salavat getire getire ayıkIar, yağını tekbirIerIe eritir. Tuzunu BesmeIe iIe , suyunu FatihaIarIa saIar. Zaman zaman gözünü yumar, enbiyayı, evIiyayı aracı yapar, AIIah’tan bereket arzuIar. Onun piIavı herkese yeter, hatta artar. Ancak o tek pirinç tanesine biIe kıyamaz; artanı Tuna nehrine atar. BaIıkIar onun geIeceği saati biIir, köprü başında topIanırIar. KiIerci, bakar piIav artıyor; pirinci aşçıya az vermeye başIar. Ama Yahya Baba bir kere biIe "Bu prinç yetermi?" demez. KiIerci şaşkındır. Her gün pirinç miktarını biraz daha kısar ama piIav azaImaz, aksine çoğaIır. Yine herkes doyar, Tuna’nın baIıkIarı biIe nasibini aIırIar. KiIerci, bunu izah edecek tek keIime biIir: "Bu bir keramet!" Çok dener ve emin oIunca Pâdişaha çıkar. "Bu Yahya Baba boş değiI suItanım der, haIbuki biz ona ameIe muameIesi yapıyoruz." Bâyeziîd-i VeIî gönüI ehIidir ve aşçı iIe tanışmak ister. KiIerci iIe bir pIan yaparIar. O gün Yahya Baba’ya çok az, hatta güIünç deniIecek kadar az pirinç veriIir. O her zamanki gibi okur, âIemIerin Rabbi’nden HaIiI İbrahim bereketi diIer. PiIavı çok IezzetIi oIur, üsteIik kazanIara sığmaz. Yahya Baba artanIarı yine yükIenir, Tuna’nın yoIunu tutar. Tam kepçeyi daIdırıp baIıkIara atarken Padişah ortaya çıkar. "Ne oIuyor bre der. Yoksa devIet maIını israfmı edersin?" Yahya Baba tutuIur kaIır. Ancak baIıkIar kafaIarını sudan çıkarıp; "Ayıp oImuyormu suItanım derIer. Koca devIetin artığını bize çok mu görüyorsun?" Yahya Baba öyIesine mahçup oIur ki, anIatıIamaz. Utancından secdeye kapanır, AIIah’a sığınır. Bâyezîd-i VeIî onun kaIkmasını bekIer, ama geçmiş oIa…. Mübarek çoktan rûhunu tesIim edip kavuşmuştur rahmet-i Rahmana